سروده‏ای از آبتین آیینه

آبیتن آیینه

پیش کش به هم میهنان ِ  فرزانه ِ بهایی ام

از گستره ی دورترین دور ِ گیتی

تا پرده ی پهلوی هستی

به ویژه: محمود ورقا، دکتر مینو فوآدی و دکتر شاپور راسخ 

من هم بهایی ام

بر بستر ِ باور ِ بهار

باب

درب ِ واپسین ِ پسین را

بر بست

تا نگاه های جانکوب

و بارش ِ خون ِ سنگ ِ سیاه را

بر تن و تندیس

بایستاند

تا از گستره ی درازای پیشین

تا پیچش ِ پهنای پرده ِ پسین

پنجره ی پگاه را

از روزنه ی پردیس ِ بامداد ِ فردا

باز گشاید

تا خون روایی را

دادگری

ریختن را روییدن

شکستن را پیوستن

ریزش را فروزش

و خاموشی را

بیداری گرداند

تا آن پور ِ کرمانی  *

با پری از سیمرغ

تیری سازد

تا با آن

شاه ِ سیاه اندیش ِ سایه پرداز را

در سایه  ِ شکسته ِ دروازه ی رازی ی ری

به گور سپارد

تا پور ِ دیگر ِ کرمانی  *

آتش ِ خاموش را

از زیر ِ خاک خسته برون

بر نگاه ِ جان های تنیده و خفته

افروخته گرداند

تا راپرین ِ نوین ِ نخستین  *

از دورترین خاور ِ دور

تا نزدیک ترین باختر ِ نردیک

در باور ِ مردمان

فروزان شود

تا خرد شادمانی و مهربانی

از پگاه تا شبانگاه

از بستر ِ بیداری

تا شناور ِ پایداری

پایدار گردد

تا با باور ِ بهار ِ باب

گنجینه ی دوازدگانه

گُسل ِ دوازده شبانه ی بیگانه را

گسسته

بهار را در جام جم

روان سازد

تا زرین تاج* در بدشت

تاج خورشید ِ گروگان گرفته را

از زیر ِ پوست ِ سنگ ِ سیاه

بدرآرد

تا آزادی نامه ِ کوروش را

از بند، آزاد کند

و نخستین ها* را

بر تاج ِ خورشید بنشاند

تا دوشیزه ِ سپید گیسو را

دخت بانوی آرزوی خورشید گرداند

تا تاختگان

بر باختگان

همچنان جان کشی

و بام کشی نکنند

تا امام ِ چاه نشین ِ بی کران

با خون خواهی

ایران را

دریای خون نگرداند

آهای

وارونه کاران ِ واژگون ساز

به خورشید و ناهید

به بهرام و بهمن

سوگند

به آبشار ِ آه ِ کودکان ِ شب رو

به پیکر ِ جان باخته ِ بر دارشان

سوگند

به سُوگنامه ی جستارگران ِ مانده از کاروان

به ریزش ِ جوانان به کام ِ مرگ

سوگند

من

کهن گبر ِ کهن بی دین ِ بی آیین

جان ِ آبگینه ایم را

تن پوش ِهم میهنان ِ بهایی ام

می گردانم

چونان آرزوی پردیس ِ پروانه

پرتویی گردان بر هسته ی هستی

گِردشان می چرخم

تا گونه های دانه شان را

نگاهبان باشم

با دم ِ هر هنگام در هر هنگامه ای

نگاه شان را

شانه می زنم

با مژگانم

غبار ِ سنگین ِ سنگ ِ سیاه را

از سیمای سیمین شان می شویم

تا نیکویی اندیشه شان

آهنگ ِ گفتارشان

و پویایی کردارشان را

بر دریچهِ هر دل نشانم

تا جان ِ ایران بانوی کهن جوان سالم

از دهشت ِ آه ناله ِ کوبش

و راندن ِ فرزندانش

بر هر کوی و گذر

آسوده گردد

تا سینه ی سوخته ِ بلوچم

شورش ِ کردانم

آتش ِ آذری ام

تن ِ ترسای چلیپا

پویش ِ پوران ِ سینا

و هرآن کس آیین و آدابی بر سر دارد

در رامش ِ آرامش بیآسایند

گرنه

آرزوهایم سوار بر یاد

به هیچستان

کوچ می کند

آنگاه

چشم ِ اسفندیار را

می درانید

تیرش را

بر چشمان ِ آرش می نشانید

تهمتن را

در چاه تکه تکه

خونش را

چونان نوشدارو

می نوشید

تهمینه را

تهی

تندیش را

چونان تاراج ِ جنگی ی پیشینه تان

می فروشید

تا ایران بانو

سُوگ ویرانک سرای بی نوای نی نوا

گردد

بدینسان

من ِ کهن گبر ِ کهن بی دین ِ کهن بهایی

گرد ِ زمینم

سنگسار می کنید

و پیکر ِ پاره پاره ام را

بردار می کشید

بردار

بانگ فریادم

چینین خواهد نوشت  :

من ایرانی ام

نوزایی ی آیینی ام

بهایی ام

من هم بهایی ام  .

* اشاره به میرزا رضا کرمانی است در سال 1313 ناصرالدین شاه قاجار را ترور کرد  .

 * اشاره به میرزا خان کرمانی است،  یکی از چهره های درخشان بیداری مردمان ِ ایران ،

     یکی    از  پایگذازان ِ جنبش ِ انقلاب ِ مشروطه و پیرو ِ علی مجمد باب بوده است  .

* اشاره به انقلاب ِ مشروطه است  .

* اشاره به زرین تاج (طاهره قرةالعین) است  .

* اشاره به نخستین منشور حقوق بشر جهان “بیانیه کوروش بزرگ” و بیانیه “بددشت  “

که با پرتاب ِ حجاب از سوی زرین تاج  در بدشت ِ خراسان، به یادگار مانده است  .

گوتنبرگ- سوئد