(۱۲ اسفند ۱۳۹۰ (۲ مارس ۲۰۱۲
ژنو، ۱۲ اسفند ۱۳۹۰ (۲ مارس ۲۰۱۲) سرویس خبری جامعۀ جهانی بهائی – جامعۀ جهانی بهائی گزارش هشداردهنده و تازهای از عفو بینالملل را که سختگیری فزاینده نسبت به مخالفان در ایران را نشان میدهد، با نگرانی دريافت کرده است
در این سند با عنوان “ما دستور داریم شما را خرد کنيم: بسط سرکوب مخالفان در ایران”، موجی از دستگیریهای تازۀ وکیلان، دانشجویان، روزنامهنگاران، فعّالان سیاسی، فیلمسازان و اقلیتهای دینی و قومی مطرح شده است
محدودیتهای گسترده در زمینۀ آزادی بیان، انجمن و اجتماعات و نیز شکنجه و دیگر موارد بدرفتاری و شرایط بدِ دوران بازداشت شرح داده شده است
نگرانی ويژه نسبت به میزان فزایندۀ اعدامها در ملأ عام – که در سال ۱۳۸۹/۱۳۹۰ (۲۰۱۱) حدود چهار برابر بیش از سال گذشته بود – و تداوم اعدام بزهکاران نوجوان در ایران که تحت قوانین بینالمللی اکيداً ممنوع شده، در اين گزارش بيان شده است
به گفتۀ آن هریسون، جانشين موقّت مدير برنامۀ خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بینالملل، مقامات ایران اینترنت و رسانههای اجتماعی را نيز تهدید بزرگی میبینند. به گفتۀ او: «هر چیزی، از تأسیس یک گروه اجتماعی در اینترنت گرفته تا تشکیل یا پیوستن به یک سازمان غیر دولتی یا ابراز مخالفت نسبت به وضع موجود، میتواند شما را به زندان بيندازد
افزایش در تعداد و شدّت حملات به بهائیان، از دستگیری آنها گرفته تا آتشافروزی و چاپ مقالات افتراآمیز دربارهشان در مطبوعات، در اين سند درج شده است
در گزارش آمده: «غیرمسلمانان، به ویژه جامعۀ بهائی، به شکلی فزاینده توسط مقامات ایران و در رسانههای تحت کنترل دولت ایران شیطانی جلوه داده میشوند. به نظر میرسد در سال ۱۳۸۹/۱۳۹۰ (۲۰۱۱)، فراخوانهای مکرّر رهبر عالی و دیگر مقامات به مبارزه با “معتقدات ساختگی” – که ظاهراً کنایه از مسیحیت تبشیری، بهائیت و تصوّف است – به افزایش آزار دینی منجر شده است
-
تعدادی از زندانیان و بازداشتشدگان اشاره شده در گزارش در این صفحات از سند عفو بینالملل
دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متّحد در ژنو، ضمن استقبال از اين گزارش گفت: «آنچه این گزارش تأیید میکند چیزی است که بهائیان ایران سالهاست میدانستهاند. هر کس در تصوّر بسیار تنگنظرانۀ حکومت نسبت به آنچه از نظر اجتماعی یا سیاسی قابل قبول است نگنجد، اکنون در ایران به صورت رسمی مطرود است و با پیامدهایی سخت مواجه میشود
<!–
–>
Leave a Reply