مردا د۲۴ ۱۳۸۹٫
نيويورک- جامعۂ جهانی بهائی احکام سنگين زندان را، که برای هفت مدير مطلقاً بی‌گناه و مبرا از تخلفِ جامعۂ بهائی ايران صادر شده، رأيی عليه تماميت يک جامعۂ دينی‌خواند.
شيرين عبادی، برندۂ جايزۂ نوبل، که مؤسسۂ ‘کانون مدافعان حقوق بشر’ او وکالت متهمان را بر عهده دارد گفت که از اين رأی «بسيار متعجب» شده است.
خانم عبادی در گفتگوئی‌که روز ۱۷ مرداد ۱۳۸۹ از تلويزيون فارسی بی‌بی‌سی پخش شد گفت: «من خودم شخصاً ورق به ورق این پرونده را خوانده بودم. و متوجه شدم که هیچ دلیلی که اتهام آنها را ثابت بکند و هیچ گونه سندی که مثبِت ادّعایِ دادستان باشد در پرونده وجود ندارد.»
رأی غيرعادلانۂ دادگاه موجب اعتراض شديد کشورهای جهان -از جمله استراليا، کانادا، فرانسه، آلمان، هلند، بريتانيا و ايالات متحده- شده است. اتحاديۂ اروپا و رئيس پارلمان اروپائی نيز هم‌صدا با چندين نهاد مدافع حقوق بشر -از جمله عفو بين الملل، ديده‌بان حقوق بشر و حقوق بشر برای همه FIDH- و نيز گروه‌های متعدد ديگر و افرادی بيشمار به اين احکام اعتراض کرده‌اند. بازتاب‌های بين‌المللی را در اینجا ببينيد.
بانی دوگال، نمايندۂ ارشد جامعۂ جهانی بهائی در سازمان ملل، گفت: «اتهامات مجعول و فاقد هرگونه سند معتبری عليه اين هفت زندانی نمايانگر اطلاعات غلط و تهمت‌های بی‌مبنائی‌ست که حکومت ايران در سی سال گذشته برای بدنام کردن يک جامعۂ دينی صلح‌جو و تحريک افراد عليه آن به کار برده است.»
به گفتۂ خانم دوگال بر اساس گزارش‌های دريافت شده اين هفت نفر اکنون به زندان گوهردشتِ کرج، در فاصلۂ ۲۰ کيلومتری غرب تهران، منتقل شده‌اند. «دلائل اين کار هنوز مشخص نيست و هنوز زود است که از تأثير آن بر زندانی‌ها صحبت کنيم. اما يک نکته روشن است که اين انتقال مشکل تازه‌ای برای خانواده‌های آنها ايجاد خواهد کرد چون ناچارند برای ملاقات‌شان هربار از تهران بيرون بروند.»
هفت زندانی عبارتند از خانم فريبا كمال آبادى، آقاى جمال الدين خانجانى، آقاى عفيف نعيمى، آقاى سعيد رضائى، خانم مهوش ثابت، آقاى بهروز توكلى و آقاى وحيد تيزفهم. اين گروه پيش از دستگيری، با اطلاع حکومت ايران، به امور اوليۀ اجتماعی و معنوی جامعۀ بهائيان ايران رسيدگی می‌کرد.
خانم دوگال گفت: «اين که اين افراد کاملاً بی‌گناه بايد بعد از يک دادگاه نمايشی بيست سال در زندان بمانند به کلی غيرقابل قبول است. ما از حکومت ايران می‌پرسيم: آيا اين بی‌اعتنائی عميق به موازين عدالت به پيشرفت جامعۂ ايران کمک خواهد کرد؟ يا برعکس، بيش از پيش به اعتبار شما در ميان مردم خودتان و ساير ملت‌های جهان لطمه می‌زند؟»
خانم دوگال افزود جامعۂ جهانی بهائی بی‌عدالتی گستردۂ مقامات ايرانی عليه تمام گروه‌ها و افراد، اعم از اقليت‌های مذهبی، روزنامه‌نگاران، دانشگاهيان، فعالين نهادهای مدنی، مدافعان حقوق زنان، و ديگران را محکوم می‌کند.
فهرستی از تجاوزها
حتی پيش از اعلام رأی دادگاه نيز، بازداشت، زندانی کردن و محاکمۂ هفت مدير جامعۂ بهائی فهرست دوساله‌ای از تجاوز به حقوق اين افراد و رفتارهای غيرقانونی، چه بر مبنای حقوق بين‌الملل و چه بر اساس قوانين ايران، بود.
به گفتۂ خانم دوگال قوانين ايران می‌گويد: «افرادی که بازداشت می شوند بايد سريعاً و رسماً از اتهامات خودشان مطلع شوند. اين هفت بهائی حداقل تا نه ماه پس از بازداشت کلمه‌ای از جانب مقامات مسئول در مورد اتهامات خودشان نشنيده بودند و حتی پس از آن هم نه در جلسۂ دادرسی بلکه از طريق يک مصاحبۂ مطبوعاتی از اين اتهام‌ها مطلع شدند.»
«تا مدت‌ها، اين هفت نفر از دسترسی به وکيل محروم بودند. وقتی هم، پيش از برگزاری اين به اصطلاح محاکمه، اجازۂ اين تماس داده شد فرصت ملاقات آنها کمتر از يک ساعت بود.»
«[بر اساس قوانين ايران] افراد بازداشت شده در عين‌حال حق دارند تا زمان برگزاری دادگاه به قيد ضمانت آزاد باشند. اين هفت نفر، عليرغم درخواست‌های مکرر، از اين حق محروم شده اند.»
«اين‌ها ملاحظات بديهی هستند و تعبير و تفسير بر نمی‌دارند.»
سرکوب روشمند
از سال ۱۳۵۷، جامعۂ ۳۰۰۰۰۰ نفری بهائيان ايران در معرض يک برنامۂ روشمند سرکوب مذهبی بوده که از حمايت حکومت ايران برخوردار است. در سال‌های اوليۂ بعد از انقلاب بيش از ۲۰۰ بهائی کشته و حداقل ۱۰۰۰ بهائی فقط به خاطر اعتقادات دينی‌شان زندانی شدند.
در سال‌های اوليۂ دهۂ هفتاد حکومت ايران روش‌اش را تغيير داد و کوشيد با تمرکز بر محدوديت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی با خفقان تدريجی جامعۂ بهائی ايران جلوی پيشرفت آن را بگيرد. محروم کردن بهائيان از امکانات اشتغال، تخريب ميراث فرهنگی آنها و جلوگيری از ورود جوانان بهائی به مؤسسات آموزش عالی کشور از جملۂ اين محدوديت‌ها بود.
از سال ۱۳۸۴ دوباره شکل‌های افراطی‌تری از سرکوب بهائيان، از جمله بازداشت‌های بيشتر، آزار، خشونت، آتش زدن خانه‌ها و محل‌های کسب بهائيان، از سر گرفته شد.
در برنامۂ روشمند تبليغات عليه بهائيان به اين موارد می‌توان اشاره کرد:
۰تهيه و توزيع فهرستی از بهائيان همراه با دستورالعملی که اعضای اين جامعه محرمانه تحت نظر قرار بگيرند؛
۰يورش‌های سحرگاهی به خانه‌های بهائيان و مصادرۂ اموال آنها؛
۰بازداشت و بازجوئی‌های خودسرانۂ بهائيان در سراسر کشور؛
۰برانگيختن هرروزۂ نفرت نسبت به بهائيان در رسانه‌های تحت حمايت دولت؛
۰برگزاری همايش‌ها و سخنرانی‌های ضدبهائی توسط معممين و متعاقباً يورش‌های برنامهريزی شده به خانه‌ها و اموال بهائيان در شهرها و روستاهای محل برگزاری اين همايش‌ها؛
۰تخريب گورستان‌های بهائی در سراسر کشور؛
۰ويران کردن زيارتگاه‌ها و اماکن مقدس بهائی؛
۰آتش زدن خانه‌ها و اموال بهائيان؛
۰محروم کردن بهائيان از آموزش عالی؛
۰تحقير دانش‌اموزان بهائی در کلاس‌ها توسط معلمين مدارس؛
۰اعلام فهرستی از مشاغل و حرفه‌ها که بهائيان حق اشتغال به آنها را ندارند؛
۰ندادن وام‌های بانکی به آنها؛
۰مهر و موم مغازه‌های بهائی‌ها؛
۰تجديد نکردن مجوز‌های کسب بهائيان؛
۰فشار بر مالکان اماکن تجاری برای اخراج مستأجرهای بهائی.
از موارد مشخص آزار بهائيان در هفته‌های اخير نيز به اين‌ها می‌توان اشاره کرد:
– ۵۰ خانه متعلق به خانواده‌های بهائی در روستای دورافتادۂ ايول در شمال ايران در جريان برنامه‌ای بلندمدت برای راندن آنها از منطقه تخريب شد.
– سازمان اطلاعاتی که در همۂ دانشگاه‌ها و مؤسسات دولتی دفتر دارد به مقامات دانشگاه ملی گفته است با شرکت‌هائی که به بهائيان تعلق دارند معامله نکنند.
-اتحاديۂ عينک‌سازان به دو مغازۂ عينک‌سازی در تهران اخطار داده که مغازه‌هايشان را تعطيل کنند. اين اخطارها بعد از بستن مغازه‌های مشابهی در خمين و رفسنجان داده شده است.
– نوشته‌ای ضدبهائی با عنوان “حاميان شيطان” به مقياسی گسترده در شهر کرمان توزيع شده‌است. اين جزوه با انبوهی از اطلاعات غلط تاريخی، از جمله اين ادعای مجعول که آئين بهائی ساختۂ انگليسی‌هاست، انباشته است.
– چندين کاميون زائده‌های ساختمانی و خاک، روی قبرهای گورستان بهائيان در بروجرد ريخته شده و به ساختمان های گورستان بهائی مشهد- از جمله محل دعای آن- با ماشين‌های سنگين به شدت آسيب زده شده است.
در حال حاضر، غير از هفت مدير جامعۂ بهائی، در حدود ۵۰ بهائی ديگر در ايران زندانی هستند. بعضی از آنها ماه‌ها در سلول‌های انفرادی، که فقط برای بازداشت‌های کوتاه مدت در نظر گرفته شده، زندانی بوده‌اند.
خانم دوگال گفت: «نشانه‌ها مشخص‌اند. حکومت ايران، با برنامهريزی، بهائيان را فقط به دليل اعتقادات دينی‌شان مورد آزار قرار می دهد.»
«دولت ايران می‌داند که تعليمات بهائی ضدخشونت است و بهائيان را از مشارکت در سياست منع می‌کند. با اين‌همه آنها به شدت به دنبال برنامه‌ای هستند که هدف آن محو بهائيان به عنوان جامعه‌ای زنده در اين کشور است.»
«از اين منظر، زندانی کردن اين افراد را بايد به عنوان تلاشی برای بريدن سرِ اين جامعه و زدن ضربه‌ای نابود کننده به بزرگ‌ترين اقليت غيرمسلمان در ايران تلقی کرد.»
گزارش ويژه:محاکمۂ هفت مدير جامعۂ بهائی ايران
سرويس خبری جامعۂ جهانی بهائی گزارش ويژه‌ای شامل مقالات و اطلاعات زمينه‌ای در مورد هفت مدير جامعۂ بهائيان ايران -شرح حال، تاريخچۂ زندانی شدن، محاکمه و حکم‌های صادره عليه آنها و اتهاماتی که به آنها وارد شده- منتشر کرده است. در اين گزارش داستان اين گروه از زمان دستگيری آنها در سال ۱۳۸۷، و نيز مجموعه‌ای از مقاله‌ها و اطلاعات در مورد آزار جامعۂ بهائیان در ايران گردآوری شده است.
Leave a Reply