توهّم یا واقعیت

, , Leave a comment

  

تاکنشان

این داستان دون کیشوت هم عجب رواجی پیدا کرده است! از هر نظر که نگاه می‎کنی، سخنان حضرات ائمّه جمعه، خبرگزاری‎های وابسته به جمهوری اسلامی، سایت‎های مبلّغ منویات جمهوری اسلامی، همه و همه از دشمنی خیالی نام می‏برند و کلّیه ناکامی‎های خود را گردن آن می‎اندازند و مظاهری برای آن متصوّر می‎شوند و با شمشیر و نیزهء چوبین سوار بر مرکب‎هایی چون لاک‎پشت به جنگشان می‎روند، و چون همهء اینها تصوّری است، سیف و سنانشان در اوّلین برخورد در هم می‎شکند.  این شکست سبب می‎شود که خشم، به قول خودشان، توفنده‎شان نسبت به این دشمن خیالی شدّت بگیرد، و در یورشی دیگر، ترفندی دیگر به کار گیرند که چون بر پایهء خیال استوار است، جز ناکامی پیامدی ندارد و جالب آن که این دشمن خیالی هر دم تغییر می‎کند؛ زمانی سعودیون وهّابیون را تحریک کنند؛ زمانی امریکا و انگلیس بهائیون را برانگیزند؛ زمانی اسرائیل و لابی‎های صهیونیستی یهودیون را به قیام دعوت کنند؛ زمانی حسودان و بدخواهان شیعه دراویش گنابادی را به تجزیه‎طلبی فرا خوانند، زمانی مستکبران میسیونرهای مذهبی را به جذب جوانان مسلمان هدایت کنند و شاید زرتشتی شدن بعضی از جوانان نیز ناشی از تحریکات پارسیان هند باشد؛ و این روند همچنان، چون دوری باطل، ادامه دارد.  (نگاه کنید به این پیوند که به نقل بیانات امام جمعه فاروج پرداخته است.)

جالب‎ آن که در بعضی از خبرها حتّی تهمت یارگیری هم به پیروان ادیان و مذاهب دیگر وارد سازند و اینها را نوعی صف‎آرایی جنگی در مقابل خود قلمداد کنند و مظلوم‎نمایی نمایند و خود را قربانی مطامع مستکبران جهان معرفی کنند.  اینهمه شیم نامرضیهء گروهی اندک است والاّ مسلمانان ایران ابداً چنین اندیشه‌ای ندارند و جمیع ملل و اقوام را دوست خود دانند و دست دوستی به سویشان دراز کنند.  بسیاری از هم‎وطنان مسلمان را می‏شناسم که اندیشه‎شان و تفکّرشان حرکت به سوی یگانگی و فراموش کردن تفاوت‎های عقیدتی، قومی، زبانی و نژادی است و تنها رمز فیروزی و سربلندی ایران را در وحدت جمیع اقوام و پیروان جمیع ادیان می‏دانند.

حال، اگر نقطهء مقابل آن را در نظر بگیریم و ببینیم که آیا پیروان سایر ادیان و اقوام در ایران چگونه به اسلام و بخصوص مذهب شیعه می‎اندیشند، ملاحظه می‎کنیم که ابداً هیچ حمله‎ای صورت نمی‎گیرد و هیچ کلام درشتی از زبان و قلم آنها جاری نمی‎گردد.  اگر احیاناً مقابله‎ای از طرف بعضی از نویسندگان صورت گرفته، احتمالاً در جواب همین گونه حضراتی بوده که می‎خواهند شعله‎ای بیفروزند و در این میانه دودی به راه اندازند تا چشم چشم را نبیند و همه دشمن مشاهده گردند. اینگونه جوابها نیز، اگر نیک بنگریم، بسیار گذرا بوده است.

دراویش که فقط به عبادات خویش مشغولند، مسیحیان و بهائیان و وهّابیان هم که به نشر عقاید و آراء خود و بیان حقایق ایمانی و عقیدتی خود می‎پردازند و اگر دقّت شود، این تلاشها نه برای یارگیری و یارکشی بوده و هست، بلکه صرفاً برای بیان حقایق عقیدتی است. چه که این اندک گروهی که همه را دشمن می‎‏پندارند در پی آنند که به گروه‎های دیگر برچسبی زنند و با تهمت و افترا یا مثله کردن آیات و محتوای کتابها آنها را ذاتاً منحرف قلمداد نمایند.  به قول شاعر: کلوا و اشربوا را تو در گوش کن و لاتسرفوا را فراموش کن.  یادم می‎آید در دوران قبل از انقلاب حضرات معروف به تبلیغات اسلامی به تمسخر می‏گفتند بهاءالله گفته، کور شو تا جمالم بینی.  امّا بقیه عبارات را که مقصود از کور شو چیست ذکر نمی‏کردند.

اینک به این گروه باید گفت که اینگونه سخنان که همه را دشمن بپندارید و به یارگیری متّهم کنید دیگر خریداری ندارد.  باید دست دوستی دراز کرد و اختلافات را کنار گذاشت و این واهمه را از دل بیرون کرد.  نوع بشر از جنگ و دشمنی خسته و بیزار شده و طالب دوستی و از بین بردن تعصّبات گشته و در خطّهء اروپا حتّی مرزها را از میان برداشته و ما در ایران هنوز اندر خم یک کوچهء دشمن‎تراشی و دشمن‎بینی هستیم و تمامی دنیا را خصم عنود خود پنداریم و هر ندای آزادی‎خواهی که از حلقوم ملّت خارج شود حمل بر عناد حسودان بیگانه بینیم که از پیشرفت‎های چشمگیر اقتصادی، اجتماعی، تربیتی، فسادستیزی، بهداشتی، سیاسی و رفع تبعیضات سخت در حیرت و حسرتند و چون امکان رسیدن به ما را در خود نمی‎بینند، لذا به تحریک اقوام پرداخته‎اند.

باشد، که اندکی به خود آیند و از مرکب دون کیشوت فرود آیند و به چشم یگانگی دیگران را مشاهده نمایند و از بیگانگی دست بردارند. دلهایتان شادمان باد.

 

 

Leave a Reply