رهنورد قلب و روح

آقای سعید رضایی، در سال 2010، در یک مکالمه تلفنی از داخل زندان، با یکی از دوستان خود در خارج از کشور، درباره این دو شعر گفتگو نمودند. درباره شعر «رهایی»   توضیح دادند : زمانی که در ابتدای دستگیری و در دوران بازجویی رنج و سختی بسیار می کشیدند، این احساس که احبای همه عالم برایشان دعا می کنند، یکی از منابع عمده تقویت روحیه شان بود. آنچه در شعر «رهایی»  سروده اند به این تجربه بر می گردد.

دربارۀ شعر «رهنورد قلب و روح»   نیز گفتند آن را زمانی که اخبار و بشارات تبلیغ امر و پیشرفت نقشه پنج ساله را شنیده اند، سروده اند، و امیدوار بودند دوستان در حلقه های مطالعاتی آن را بخوانند.  تصاویر بسیار گویا و مؤثری را نیزدر این شعر توضیح دادند؛ از جمله این که در آن همه جامعه بهایی را به هیکلی پیش رونده تشبیه کرده اند. همانطور که در هنگام خیزش و پیش رفتن یک پا باید ثابت بماند تا پای دیگر برداشته شود و به بالاترو یا پیش تر نهاده شود، ایشان احبای دربند را به آن پای ثابت تشبیه کرده و همه دیگران را که آزادی حرکت و تبلیغ دارند به پای دیگر پیشرونده. تصویر دیگر، تجسم همه عالم بهایی به مثابه یک قلب است. ایشان خود وسایراحبای دربند را آن قسمت از قلب دیده اند که خون سیاه به آن میریزد تا به دنبال آن طرف دیگر قلب که احبای آزاد باشند، خون پاک سرخ را به هیکل عالم بفرستند.

—

رهنورد قلب  و روح

شعر ازسعید رضائی

من بماندم در شب

                      تو براندی تا ظهر

من بماندم در بند

                    تو برفتی تا اوج

داستان من و تو

                 ماجرایی است عجیب

قصه های یک تن

داستان یک قلب

قصه های یک روح

                   بر لبانش آواز،در خیالش پرواز

   قصه های هر دو دست دستگیر

  داستان هر دو پای در بند

قصه های من و تو

                    هم حدیث رفتن،در کنارش ماندن

ضربان هر گام

                در برابر

                          یک کوه.

تو شنیدی نبض هر گام به روی صخره؟

یا که دیدی پای کودک بر درخت؟

تا که یک پای نماند بر جای

تا که محکم نشود با قرار و صبر خویش

     پس چگونه پای دیگر رهرویی چابک شود؟

                               پر گشاید

                               راه جوید

من که دیدم گام تو این سان بلند

                          محدوده ات تا عرش باد

پس شکستم حد خود

هم شکستم وهم خود

گر چه بردم بس نصیب از آه و درد

پای را محکم فشردم برزمین

               بی محابا از خیال خارو سنگ

چون بدیدم گام تو بالا برفت

                    بالاتر از آن حد تو

                    یا برتر از خواب و خیال

         نیش ها نوشم شد

         خار من گلبرگ شد

        سنگها چون ابر و باد

پس بدارم سوگند

            پای را پس نکشم

هم چنان چابک باش رهنورد قلب و روح

داستان من و تو

         داستان قلبی است

                      در تن زرد جهان

ضربانش از اوست

هر طپش از لطف اوست

کار او از فضل اوست

این تن بیمار و زرد

         چونکه رنجور است از درد کهن

           خون تازه ،پس هوای تازه ای می خواهد

من بگیرم آن نموری،هم سیاهی،آن هوای کهنه اش

      تو چه باشی ؟سرخرگ با خون پاک و تازه اش

چون دمیدی جان دیگر از نسیم و نفحه اش

     من ستانم از او شب قیراندودش

پس بدارم سوگند

    هر زمان نوشم باز جام شیرین بلا

سرخ باشی ای سفید و زرد و سرخ و هم سیاه

قصه های من و تو

           قصه های دیدار،قصه های هجران

داستان آواز

          یا حدیث پرواز

اشکی از شمع فرو ریخت

                 شعله ای داد از آن سوختنش

دلبران آواز،عاشقان پرواز

بلبل آوازه خوان و آن یکی پروانه

                    شمع را می دیدند

                  شعله اش را دیدند

پس بگفتند چنین:

            او ندارد پر پرواز

               لیک دارد شوق آواز

          بر لبانش نغمه ای ساز

         از ازل با او یکی راز

سهم او سوختن است

سهم او آواز است

                     گر چه لب دوختنش

پس بباید پرواز

پس رویم همچون باز

                         تا نبینیم دگر اشک از او

                        تا نگوییم فقط ناله او

و تو کردی آغاز

و تو گفتی این راز

                      پر خود باز گشودی

                     ناله هایم تو سرودی

     هم شنیدی هم بگفتی

     هم بخواندی هم برفتی

پس برو تا دم صبح

تو بران تا سر ظهر

                       بر چکاد هر کوه

                      بر فراز هر ابر

پس بدارم سوگند

           من بمانم روشن،من سرایم آواز

               تا بگویی از دوست

              تا بخوانی از دوست

تا که باشی رهنورد قلب و روح

                                               27/9/1388