انصاف به مثابه عنقا

تاکنشان

این بهائیان واقعاً بی‎انصافند با آن که پیامبرشان به آنها دستور داده و توصیه کرده که در جمیع موارد انصاف را رعایت کنند، امّا دریغ و صد افسوس که در بسیاری از موارد انصاف را مراعات نکنند و با قلب قضایا به مظلوم‎نمایی پردازند تا خلق را به سوی خود جلب کنند.  یک موردش همین محاکمهء سران بهائی معروف به “یاران ایران” است.  مرتّب اتّهامات وارده به آنها را تکذیب می‏کنند و آنها را بی‏گناه می‎دانند.  بنده به ضرس قاطع عرض می‎کنم که این هفت تن گناهکارند و باید محاکمه شوند تا حقیقت احوال بر جمیع نفوس واضح و مبرهن گردد.

جمهوری اسلامی، از روی حقّ و حقیقت، اتّهاماتی بر آنها وارد نموده که اهمّ آنها عبارت از فساد در ارض، تبلیغ علیه نظام، اهانت به مقدّسات است.  هر سه مورد وارد است.  اجازه دهید به بررسی یکایک آنها بپردازیم.

اوّل – فساد در ارض: یاران ایران بهائیان و بخصوص جوانان را تشویق می‎کردند به موادّ مخدّر روی نیاورند، حتّی از سیگار کشیدن اجتناب کنند؛ شرب مسکرات ننمایند، روابط نامشروع نداشته باشند، در محافل خود و مجالس دیگران در پوشیدن لباس مراعات شئون انسانی نمایند، در مکالمات و محاورات خود احترام لسان را محفوظ نگه دارند. از دروغ و غیبت و افترا اکیداً اجتناب نمایند. جمیع این موارد را با استناد به آثار بهائی مکرّراً متذکّر می‏شدند تا اگر احیاناً کسی نشنیده باشد به نحوی به سمع او نیز برسد.

واقعاً اگر اینها فساد در ارض نیست، چه چیزی سبب فساد شود؟ مگر نه آن که مفسد فی‎الارض کسی است که مخالف رضای حکومت رفتار نماید؟ مگر نه آن که مفسد فی الارض کسی است که خلاف رأی علمای اسلام قدمی بردارد؟ پس لابد کارهایی که یاران ایران انجام داده‎اند و شمّه‎ای از آن در بالا ذکر شد از جمله مصادیق بارز فساد در ارض است.  اگر جز این بود که چنین اتّهامی به آنها زده نمیشد.  وقتی جمهوری اسلامی اعلام می‎کند که اینها مفسد فی‎الارض هستند، لابد منظورش همین مواردی است که یاران ایران مکرّراً به بهائیان ایران و جوانان بهائی در این مرز و بوم تذکّر می‎دادند. 

دوم – تبلیغ علیه نظام: امان از دست این یاران ایران.  این اقدام یاران ایران دو جنبه داشت.  اوّل در برنامه‎های ضیافت و احتفالات جوانان بود.  مرتّب به این بهائیان گوشزد می‎کردند که در سیاست مداخله ننمایند، اطاعت حکومت کنند، احترام ولاة امور و ملاذ جمهور را مرعی دارند، قوانین جاریه در مملکت را، اگر منافاتی با اصول عقایدشان ندارد، اجرا کنند و به آن عامل باشند و غیره و غیره که از مصادیق بارز تبلیغ علیه نظام است.  جنبه دوم انتقال این موارد به دیگران بود.  وقتی بهائیان، علی‎الخصوص جوانان، با همگنان خود صحبت می‎کردند و منویات مزبور را به دیگران نیز منتقل می‎کردند، مسئولین برآشفته می‎شدند که چرا بهائیان باید سعی نمایند دیگران را دربارهء عقاید خود روشن سازند و اجازه نمی‎دهند رسانه‎های جمهوری اسلامی بهائیان را آنگونه که حکومت می‎خواهد معرفی کنند و عقیدهء راسخ داشتند که اگر حکومت می‎خواست بهائیان آنطور که هستند معرفی شوند، لابد دستشان را باز می‏گذاشت و در جراید امکان درج مقالات و جوابیه‎ها را به آنها میداد.  بدین لحاظ، وقتی بهائیان، در کمال بی‎انصافی، به بیان عقاید خود، آنچنان که هست، می‎پرداختند، دست حکومت رو میشد و بدین لحاظ خشم توفنده‌اش را نصیب یاران ایران کرد تا دیگر پای خود را از گلیم خویش درازتر ننمایند و هرچه حکومت و رسانه‎های تحت سیطره‎اش دربارهء بهائیان می‎نویسند تأیید نمایند و به بهائیان نیز امر کنند که اگر با غیربهائیان صحبتی دارند فقط در حدّ تأیید محتویات جراید تحت امر جمهوری اسلامی باشد.

البتّه انصاف هم حکم می‎کند که چنین کنند.  حالا، اگر بهائیان، به حکم کتابشان، مأمورند که دروغ نگویند، این موضوع دیگری است؛ اصل قضیه این است که آنچه حکومت می‎گوید نفی نشود ولو خلاف حقیقت باشد.

سوم – اهانت به مقدّسات اسلامی است: این از همه وخیم‎تر و مصادیق آن از همه بارزتر است.  اگر بخواهم کلّیه موارد اهانت‌آمیز را ذکر کنم، البتّه مثنوی هفتاد من کاغذ شود.  این یاران ایران به نقل محتویات کتابهایشان برای بهائیان می‎پرداختند تا احساسات آنها را تحریک کنند.  ببینید چه مواردی در کتابهایشان آمده است:

بهاءالله در لوحی می‎گوید، “الحمد لله الّذی أرسَلَ الحبیب برایات الآیات و جَعَلَه مِن عنده مبشّراً لیبشّر الکلّ بفضله و رحمته الّتی سبقتِ الأرض و السّماء.  هو السّرُّ الّذی بظهوره تزیّنَتِ الأرض و بصعوده و عروجِهِ تشرَّفَتِ الأفلاک؛ بِهِ جَرَت أنهارُ المعانی و البیان فی الامکان و ظَهَرَت أسرارُ الرّحمن بین الأدیان.  تعالی مَن أیّدَه و أقامَه مقامَه فی ناسوت الانشاء.  طوبی لمنَ عَرَف و تقرّب و ویلٌ للمُبعدین.” (لئالی‎الحکمة، ج2، ص218) (مضمون به فارسی: ستایش خدای را که فرستاد حبیب [حضرت محمّد] را به پرچم‎های آیات و قرار داد او را از سوی خویش بشارت دهنده‎ای که همه را مژده دهد به فضل و رحمتش که سبقت گرفته از آسمان و زمین [یعنی قبل از خلق آسمان و زمین وجود داشته] و او [حضرت محمّد] سرّی مکنون است که به ظهورش کرهء ارض را زینت بخشید و با صعود و عروجش افلاک را به حضورش مشرّف ساخت. به او جریان یافت نهرهای معانی و بیان در عالم خلقت و ظاهر شد اسرار خداوند رحمن بین ادیان.  بلندمرتبه است هر کس به نصرت او برخیزد و مقامش را آنچنان که شاید و باید در روی زمین واضح و مبرهن سازد.  خوشا به حال کسی که او را بشناسد و به او تقرّب جوید و وای بر کسی که از او دوری جوید.]

همین بهاءالله در لوح دیگری می‏گوید، “حضرت خاتم انبیاء روح ما سواه فداه از مشرق امر الهی ظاهر و با عنایت کبری و فضل بی‏منتهی ناس را به کلمهء مبارکهء توحید دعوت نمودند و مقصود آن که نفوس غافله را آگاه فرمایند و از ظلمات شرکت نجات بخشند.  ولکن قوم بر اعراض و اعتراض قیام کردند، وارد آوردند آنچه را که معشر انبیاء در جنّت علیا نوحه نمودند.” (لئالی‎الحکمة، ج3، ص292)

“حق جلّ جلاله به ارسال انبیاء و مرسلین از قبیل حضرت موسی و حضرت عیسی و حضرت رسول صلوات‏الله علیهم اجمعین بر خلق منّت نهاد و هر یک با قدرت و غلبه که به ایشان عنایت فرموده بود قطری از ارض را از عبادت اوثان و عوائد باطله مطهّر فرمود و باب معرفت و عبادت حق جلّ جلاله را وحده بر خلق مفتوح داشتند.” (فرائد، ص162)

همین سه نمونه کافی است که چه اهانت‏هایی به مقدّسات اسلامی نموده‎اند و یاران ایران همین قبیل فقرات را از کتابها استخراج می‏نمودند و به بهائیان و جوانان می‎دادند تا نظر آنها را نسبت به اسلام برگردانند.  چه اهانتی از این بزرگتر؟  چه توهینی از این شدیدتر؟ چه هتک حرمتی از این بالاتر؟  باید انصاف داد که جمهوری اسلامی به حقّ باید یاران ایران را محاکمه کند تا برای دیگران درس عبرتی باشد که از این قبیل امور قبیحه مرتکب نشوند. جان و دلتان همیشه آگاه و اذهان شما پرانتباه باد.