منبع: www.theglobeandmail.com
نوشته: جفری کَمِرون (1)
ترجمه: مهرداد جعفری
حال که تحریم های اقتصادی مربوط به مناقشات هسته ای ایران بتدریج بر طرف میشود، بسیاری از کشورهای جهان منتظر شروع عصر تازه ای در روابط سیاسی و اقتصادی با جهموری اسلامی میباشند. تبادل زندانی های اخیر ما بین ایران و ایالات متحده امریکا عامل ایجاد دلگرمی جدیدی در مورد بوجود آمدن امکانات گفتگو و ارتباط بیشتر با این کشور گردید. بنا بر مشاهده بعضی ناظران، مرحله بعدی گسترش سریع اقصادی برای دسترسی به امکانات تجاری در ایران بوسیله شرکت های کانادائی میباشد.
گرچه نظرات متفاوت است ولی پیروزی در توافق رسیده به امور هسته ای فقط یک مانع را برای برگشت ایران بعنوان یک کشور مورد احترام به میان جامعه جهانی از میان برداشته است. مرحله بعدی دست کشیدن کامل ایران از رفتار های ظالمانه اش نسبت به شهروندان خود میباشد تا این شهروندان بتوانند سهم منصفانه تری در حیات اقتصادی کشور داشته باشند.
آزاد نمودن زندانیان امریکائی بعنوان پیروزی دیپلماسی بین المللی مورد استقبال قرار گرفت ولی نمیتوان این حقیقت را فراموش نمود که، سعید مالکپور و مصطفی عزیزی، دو شهروند مقیم کانادا بنا بر گزارشاتی با اتهامات ناروا و دروغین بزندان افتاده وانفرادی کشیده و مورد شکنجه قرار گرفته اند و هنوز در زندان بسر می برند. ازتمام مسائل مهمتر اینکه همگی ما باید همان ارزش والا را هم برای حیات ایرانیانی که روزانه و مستمراً مورد سرکوب و آزار قرار میگیرد قائل گردیم.
در ماه دسامبر سال گذشته مجمع عمومی سازمان ملل متحد، باری دگر (برای نوزدهمین مرتبه در عرض بیست سال) عهد نامه ای در باره حقوق بشر در مورد ایران تصویب نمود. آرای مثبت داده شده به این عهد نامه بیشتر از تمامی آرای مثبتی بود که در عرض هشت سال ریاست جهموری احمدی نژاد دریافت شده بود. آزار و اذیت روزمره مورد حمایت دولت علیه شهروندان، در دوران ریاست جمهوری حسن روحانی افزایش یافته است. در این عهد نامه سازمان ملل متحد متوجه “تکرار فزاینده و هشداردهنده” تعداد اعدام ها (تقریباً سه اعدام در روز در سال 2015) و ادامه اعدام نوجوانان علیرغم میثاق های بین المللیی که ایران از امضا کنندگان آنهاست گردیده است.
در عین حال ایران متوالیاً به سرکوبی روزنامه نگاران و اعضاء اتحادیه کارگری ادامه میدهد. بیش از 200 عضو کارگزاران امور کارگری در نیمه سال 2015 دستگیر شده اند. مرکز اسناد حقوق بشر ایران اظهار داشته که 827 شهروند ایرانی بعلت اجرای اساسی ترین حقوق بشری خویش در حال حاضر در زندان بسر میبرند. بیرحمی دولت نسبت به فعالین حقوق بشر، وکلا، روزنامه نگاران و پیروان اقلیت های مذهبی حتی بعد از امضای قرارداد هسته ای هنوز کاهش نیافته است. اصلاحاتی را که دولت از آن سخن گفته تا حال فقط در مرحله حرف باقی مانده اند.
امور تجاری و اقتصادی ایران را نمی توان جدا از اعمال سرکوبگر دستگاه دولتی دید. عُمّال دولت در تمامی عرصه های اقتصادی چنان نفوذ کرده اند که نمیتوان آنرا بازار و تجارتی منصفانه محسوب کرد. بعلاوه دولت همواره گروه ها و افراد خاصی را مورد حملات اقتصادی قرار داده است.
جامعه بهائی ایران هدف مکرر حملات ظالمانه دولت بوده است. بهائیان بزرگترین اقلیت مذهبی در ایران هستند که در طول تمامی قرن بیستم پیشرو و علمدار بهداشت مدرن، تربیت دختران و توسعه صنعتی بودند. از سال 1979 میلادی ازبین بردن جامعه بهائیان در دستور کار رسمی دولت قرار گرفت، زیرا بسیاری از علمای اصول گرای حاکم، نظراتی عمیقا متعصبانه در مورد دیانت بهایی دارند.
از سال 2007 میلادی تا حال بیش از 780 مورد ظلم و ستم اقتصادی برعلیه بهائیان شامل بستن مغازه ها، اخراج از محل کار، باطل نمودن پروانه کسب و اقداماتی دیگر که باعث توقف کسب در آمد بهائیان شده ثبت شده است. در ماه نوامبر سال گذشته مامورین دولتی با برنامه ریزی از قبل تنظیم شده حداقل 28 محل کسب و کار بهائیان را در شش شهر مختلف تعطیل نمودند.
یکی از این اماکن کسب و کار مزرعه کشت و صنعت متعلق به خانواده خانجانی و تحت مدیریت ایشان در شمال ایران است. خانواده خانجانی زمانی صاحب کارخانه ای در خارج از شهر اصفهان بودند که حدود چند صد نفر را در استخدام داشته ولی همین کارخانه بعد از انقلاب سال 1979 بوسیله دولت تعطیل گردید. همین خانواده مجدداً توانستند قطعه زمینی دیگر برای ایجاد مزرعه ای برای پرورش هزار راس احشام و غرس چهل هزار اصله درخت سیب و هلو ابتیاع نمایند که حدود سیصد تن میوه کاملا طبیعی (ارگانیک) در سال تولید مینمود که نهایتاً مدیریت همین مزرعه توانسته بود که تعداد شصت نفر را استخدام نماید.
نوزده نفر از اعضاء این خانواده در زمان های مختلف بدون هیچ دلیل واتهامی بجز دیانتشان بزندان افتادند. جمال الدین خانجانی در سال 2008 دستگیر شده و به همراه شش نفر از مدیران جامعه بهائی با اتهامات جعلی و بدون رویه عادلانه به بیست سال زندان محکوم گردیدند. این نفوس طولانی ترین حکم زندان در میان زندانیان وجدان را در ایران دریافت کرده اند.
ائتلافی همه گیر از نمایند گان کلیه احزاب سیاسی کانادا چند سالیست که کارزاری برای آزادی این زندانیان براه انداخته اند.
از هنگام دستگیری آقای خانجانی به بعد دولت با فشار های بیشتر به این خانواده رسماً مزرعه ایشان را مصادره کرده ، منابع آب و ساختار های بنیانی را منهدم نموده و حتی محصولا ت کشاورزی باغات را بدون برداشت و بهره برداری رها نموده تا اینکه کلاٌ این محصولات در هنگام برداشت در مزرعه فاسد شدند.
در ایران نه تنها برای بهائیان بلکه برای دیگر شهروندان هم آزادی اقتصادی مفهومی ندارد. تا زمانیکه ایران صادقانه نشان ندهد دست به اصلاحاتی برای حمایت و حفاظت از مردم خود زده است ما باید نهایت دقت و ملاحظه را دراعلام آمادگی برای تجارت با ایران بکار بریم.
_______
1. نویسنده این مقاله جفری کَمِرون(Geoffrey Cameron ) نامزد درجه دکترا و تحقیق در موسسه تردو(Trudeau Scholar) در دانشگاه تورنتو(University of Toronto) میباشد. ایشان هم چنین محقق اصلی در امور جامعه بهائیان کانادا هستند. این مقاله در تاریخ بیست و دوم ژانویه 2016 در(The Global and Mail ) باشتراک گذاشته شده و برای اصل مقاله ایشان به زبان انگلیسی به پایگاه اینترنتی زیر مراجعه نمائید.
Leave a Reply