ماخذ: iranwire
نویسنده: شان نوینس
«رسالت من و هیولاها این است که دور دنیا پایکوبی کنیم و با همه مهربان باشیم.» این را «پچ ویسکی»، هنرمند ۳۷ ساله می گفت که رو به روی دیوارنگاری ایستاده بود که با «گوستبرد»، همکار ۳۲ ساله اش، در نیویورک در حال اجرای آن هستند.
لبخند گرم و دلپذیری زد و گفت: «ما آدم های خوبی هستیم!»
این هنرمند مقیم کارولینای جنوبی و همکارش گوستبرد، این روزها در نیویورک به سر می برند تا به کمپین «#جرم نیست» برای دفاع از حقوق بهاییان در ایران کمک کنند. این دو هنرمند اثر خود را بر دیوار آجریِ ساختمان «فابکو شو» در شرق «هارلم» اجرا کرده اند. در این کار، هیولایی را می بینیم به نام «مینای رنگین کمان» (Rainbow Daisy) که با رنگ های شاد و زنده ای نقاشی شده و مشغول خواندن کتابی است که روی جلد آن قفلی دیده می شود و انگار قفلِ کتاب همین لحظه باز شده است. کمی آن سو تر، بالن هایی دیده می شوند با رنگ هایی سرزنده و شاد که در حال حرکت هستند.
کمپین «#جرم نیست» که در همه جای دنیا، از جمله در آفریقای جنوبی، برزیل، استرالیا و بریتانیا به هنرمندان مختلفی سفارش کار می دهد، این تابستان به هارلم رفته است. این کمپین، دیوارنگاری ها را در آستانه اجلاس عمومی سازمان ملل متحد که در ماه سپتامبر برگزار می شود، اجرا می کند. مقامات ارشد جمهوری اسلامی ایران و سران ۱۵۰ کشور دیگر جهان برای شرکت در این اجلاس به نیویورک خواهند رفت.
هدف این کمپین آن است که درباره وضعیت بهاییان ایران اطلاع رسانی کند. آن ها از حقوق بنیادی خود، از جمله حق تحصیل و تدریس در دانشگاه محروم هستند. بهاییان که بزرگ ترین اقلیت مذهبی ایران را تشکیل می دهند، مدام با بازداشت های خودسرانه، احتراق های عمدی و بسیاری اعمال خشونت آمیز دیگر رو به رو می شوند.
پچ ویسکی در توضیح اهداف خود از اجرای این دیوارنگاری، به «ایرانوایر» می گوید: «هیولاهای من از این راه می توانند بخشی از جامعه بشوند تا به انسانیت و همسیاره ای های خود در زمین کمک کنند.»
گوستبرد نیز می گوید: «وقتی به سرکوب آموزش در ایران و چیزهایی از این قبیل فکر می کنید، یاد امریکا هم می افتید.»
می گوید کمپین «#جرم نیست» او را یاد دوران مبارزه برای حقوق شهروندی در امریکا و مبارزات مشابه دیگری می اندازد که تا امروز نیز ادامه دارند:«ما این چیزها را قبلاً در سال های دهه ۱۹۶۰ در امریکا دیده ایم، برایش مبارزه کرده ایم و این مبارزه ای است که تا امروز هم ادامه دارد. تمام تلاش ما این است که مطمئن شویم مسأله برابری و عدالت را جدی بگیرند و به رسمیت بشناسند.»
گوستبرد به وضعیت بهاییان در ایران و موقعیت آن ها و وضعیت خودش در امریکا فکر می کند: «به هیچ وجه نمی شود در جهانی زندگی کرد که در آن دانش و شناخت آدم توسط افراد دیگری محدود می شود.»
او به اینترنت اشاره می کند و از این می گوید که اکثر امریکایی ها به راحتی، به دانش و اطلاعات دسترسی دارند.
پچ ویسکی با صحبت های گوستبرد موافق است و اضافه می کند که همیشه توانسته در زندگی خود به هر نوع کلاس و آموزشی که می خواسته است، راه یابد؛ از کلاس های آموزش هنر و موسیقی گرفته تا سرک هایی که به دنیای باستان شناسی زده است. او در حالی که به خیابان نگاه می کرد، گفت: «راستش، هضم این مسأله برایم سخت است که در این دوره زمانه، هنوز هستند کسانی که این فرصت ها از آن ها دریغ می شود.»
این دو هنرمند اظهار امیدواری می کنند که پروژه هایشان نقش خود را در کمپین بزرگ تری ایفا کنند که هدف آن واداشتنِ حکومت ایران به حمایت از حقوق بنیادین بهاییان است.
گوستبرد می گوید: «آن ها [بهاییان] نیز این حق اساسی بشر را دارند که یاد بگیرند و آموزش ببینند چراکه دانستن یعنی قدرت و قدرت عامل تعیین کننده ای است.»
پشت سر گوستبرد، «مینای رنگین کمان» مشغول خواندن کتابی است که قفل آن باز شده و انگار جلوه بصری حرف های گوستبرد است.
پچ ویسکی توضیح می دهد که این هیولا دارد چیزی را می خواند که قرار نیست بخواند: «فکر کنم [این هیولا] از خواندن خوشش می آید ولی من این را تا همین هفته پیش نمی دانستم.»
این دو هنرمند درباره وضعیت بهاییان در ایران نیز تا همین اواخر چیزی نشنیده بودند؛ یعنی درست تا وقتی که مدیر برگزاری(کیوریتور) این پروژۀ کمپین «#جرم نیست» و «آنارشی هنر خیابانی» (Street Art Anarchy) که یک سازمان غیرانتفاعیِ هنر خیابانی در نیویورک است، به آن ها پیشنهاد همکاری دادند.
پچ ویسکی می گوید این هیولا حالا دیگر حسابی اهل خواندن شده است. شاید این اشاره ای است به بهاییان ایران که به شکلی مخفیانه در دانشگاهی زیرزمینی تحصیل می کنند.
عابرانی که از جلوی کار رد می شوند، ظاهراً به طور شهودی پیام این نقاشی را متوجه می شوند. «پریسچه»، خانم ۵۲ ساله ای که سر راه خانه اش، از کنار این دیوارنگاری رد می شد، گفت: «شاید این کلید و قفل یک راز باشند.»
او به «مینای رنگین کمان» که کلاه فارغ التحصیلی سیاهی به سر گذاشته است، اشاره کرد: «کتاب و کلاه نماد فارغ التحصیلی هستند؛ نشانه تحصیلات عالی.»
«کریستینا» ۲۴ ساله که همراه دو نفر از دوستانش بود، گفت: «از این کار خوشم می آید چون در یک فضای شهری، مردم را به خواندن و تحصیل دعوت می کند.» وقتی نظر او را درباره قفلِ روی کتاب پرسیدیم، گفت: «شبیه دفتر خاطرات روزانه است. قفل موفقیت با خواندن و آموزش باز می شود.»
او به «ایرانوایر» گفت عاشق این نقاشی شده و به ویژه خیلی از این نکته خوشش آمده که در منطقه شرق هارلم اجرا شده است. بعضی از ساختمان های این منطقه متروک مانده اند با پنجره هایی شکسته که رو به خیابان باز می شوند.
«عتیق»، عابر ۴۲ ساله ای که در یک مغازه خرده فروشی در همین حوالی کار می کند، می گوید: «انگار این دیوارنگاری می خواهد بگوید خواندن مقدس است.»
پچ ویسکی به «ایرانوایر» می گوید که خبرِ این کمپین برای دیوارنگاری در بین هنرمندان خیابانیِ نیویورک پیچیده است. او اظهار امیدواری کرد که این کمپین حقایقی را درباره وضعیت بهاییان در ایران روشن کند: «[گوستبرد] همین آخر هفته مدام می گفت قدرت در اعداد است. بفرمایید، ۱۵ دیوارنگاری دیگر هم در راه هستند.»
قبل از پایان تابستان، کمپین «#جرم نیست» ۱۵ دیوارنگاری دیگر را در هارلم اجرا خواهد کرد. پچ ویسکی می گوید: «خیلی کار بزرگی است. مردم در مورد آن حرف می زنند و حرفِ آن در شهر پیچیده است. بنابراین، حتماً اثرگذار خواهد بود.»
بعد، کمی آن طرف رفت تا یک لایه رنگ دیگر به بدن «مینایررنگین کمان» اضافه کند.
Leave a Reply