آقای روحانی: شما برای حفظ وحمایت از حقوق شهروندان بهائی تان چه کاری انجام داده اید؟

ماخذ: intpolicydigest.org

نویسنده:‌ رضا افشاری

ترجمه از ایران پرس واچ

در حالی که حسن روحانی رئیس جمهور ایران؛  خود را برای چهارمین سخنرانی در مجمع عمومی سازمان ملل متحده آماده می کند –[ آخرین قبل از انتخابات بعدی ریاست جمهوری ایران در سال 2017] –- من نمیتوانم به این مسئله بی توجه باشم که  وی تا حد زیادی در به ثمر رساندن وعود انتخاباتی خود در  زمینۀ حمایت از حقوق بشر در ایران  شکست خورده است. این امر بخصوص در مورد جامعه بهائی ایران، بزرگترین اقلیت مذهبی کشور که هدف تیر بلای رژیم است، بسیار صادق است.

اغلب با خود فکر می کنم که زمانی آزادی را در ایران احساس خواهم کرد که هموطنان بهائی من آزاد باشند. داستان جامعه بهائی ایران، از بسیاری جهات، داستان مبارزه برای حقوق بشر در ایران است. از زمان انقلاب اسلامی در سال 1979، بهائیان به طرز وحشیانه ای سرکوب شده اند. دولت ایران بیش از 200 شهروند بهائی را اعدام کرده است ، هزاران نفر را زندانی  نموده، بهائیان را از اشتغال بکار ممنوع کرده، از آموزش عالی محروم نموده، به گورستانهای آنان بی حرمتی کرده، و  اماکن  مقدّسه­شان را با خاک یکسان ساخته است. بهائیان ایران از گهواره تا گور مورد آزار و اذیت هستند.

به آسانی می­توان نتیجه گرفت که این تضییقات صرفاً منبعث از نفرت کورکورانۀ روحانیت است، که ریشه در تعصبات مذهبی کهن دارد و بدون شک عامل مهمی است، اما داستان به مراتب پیچیده تراز اینها است. مردم ایران نیز در این سرکوب همدستند. در حالی که هر دولتی قادر به تجاوز به حقوق شهروندان خود است، رفتار تعصّب­آمیز مردم عادی ایران نیز مجوزی برای نادیده گرفتن چنین تجاوزی بر علیه حقوق بهائیان بوده است.

قبل از انقلاب، زمانی که بهائیان آزادی نسبتا بیشتری داشتند هنوزهم با تبعیضات گسترده و خصومت های اجتماعی نظیر ارتکاب قتل عام­های متناوب و خشونت اوباش از سوی دیگر شهروندان  مواجه  می­شدند. برای سال های متمادی پس از انقلاب، هنگامی که آزار و اذیت دولت بر علیه بهائیان تشدید  یافت، ایرانیان سکوت اختیار کردند. «دگر سازی» بهائیان  – [به دلیل این واقعیت که آنها را برای چندین دهه، به عنوان جاسوس­های خارجی و اعضای یک فرقۀ ضالّۀ بدخیم؛ اول توسط روحانیون در دوران شاهنشاهی و سپس به وسیلۀ تبلیغات نفرت برانگیز رژیم،  مسبب همه مشکلات سیاسی و اقتصادی معرفی کرده بودند ]- به قدری فراگیر بود که حتی فعالان حقوق بشرنیز نمیخواستند در دفاع از بهائیان صحبت کنند.

خوشبختانه، این روند شروع به تغییر کرده است. البته، همچنان ده­ها بهائی از جمله هفت تن از  مدیران جامعه بهائی ایران پشت میله­های زندان باقی مانده­اند. بهائیان هنوز از استخدام در دوائر دولتی محرومند و کارفرمایان خصوصی تحت فشار قرار دارند که از استخدام آنها خودداری کنند – و در سال های اخیر، دولت نیز در تلاشی برای اطمینان از فقر این جامعه،  اقدام به تعطیل اماکن کسب و کار متعلق به بهائیان کرده است. در همین حال، دانش آموزان بهائی در مدارس مورد آزار و اذیت قرار می­گیرند، از ورود بهائیان به دانشگاه­ها جلوگیری می­شود، و گورستان های بهائی در معرض بی حرمتی هستند. گرفتاری های بهائیان  یادآور آنست که حتی در پی توافق هسته ای که راه ایران را برای معاملات بازرگانی هموار نموده ، وضعیت حقوق بشر همچنان غیر قابل قبول باقی مانده است.

با این حال، تغییر در جریان است. ایرانیان، بر خلاف آیت الله های عبوس شروع به «خصوصی سازی» اسلام نموده و به گونه ای افزایشی نگران عدالت اجتماعی هستند. مخالفت سرسختانۀ دولت در برابر آزادی­های فردی، به قدردانی فزاینده از چنین آزادی­هایی  بدل شده است. با نگاهی به گذشته، در می­یابیم که جمهوری اسلامی به تصفیه­ای متناقض پرداخته ،  با  پاکسازی برخی از رخوت های فرهنگی که گذرگاه­های سیاسی ایران را به سمت  نوگرائی مسدود کرده بودند،  جرقۀ گفتمان­های­پذیرش دموکراسی و حقوق بشری را  به اطراف پراکنده است. بخش بزرگی از مردم ایران در سه دهۀ گذشته تجربیات زیادی کسب کرده­اند، و بسیاری از آنها در حال حاضر شجاعانه برای احقاق حقوق بهائیان و دیگر گروه­های مورد تضییق  بپا خاسته­اند. آنها  دریافته­اند که بهائیان ایران از درد و رنج عظیمی جان سالم به در برده­اند، و به استقامت و انعطاف­پذیری جامعۀ بهائی افتخار می­کنند.

اما راهی طولانی در پیش است. صدای بهائیان ایران برای بیش از سه دهه در گوش من طنین انداز بوده است ، و اکنون بیش از هر زمان معتقدم که تلقّی بهائیان ایران پیش درآمد پذیرش جامعه از هنجارهای حقوق بشر و تمایل دولت برای اجرای آنها است. هنگامی که حقوق بهائیان بهبود یابد، حقوق همه ایرانیان بهسازی خواهد شد. در زمانی که شرکت­های غربی مصرانه متقاضی معاملات اقتصادی با ایران هستند، و رئیس جمهور روحانی خود را برای ارائه سخنوری بهتری به دیپلمات­ها در نیویورک آماده می­سازد، شایسته است به یاد داشته باشیم که مردم ایران  زیر سلطۀ  رژیمی  هستند که آنها را از حقوق اولیه انسانی شان محروم می کند.