منبع: religionnews.com
وینستن نگن
ترجمه بهائیان در آئینه مطبوعات
اکثرِ اوقات نبوغ جوامع مذهبی در تطبیق با شرایط نامطلوب اجتماعی نادیده گرفته میشود. امّا در طی هفته های گذشته، در لابه لای خبرها، داستانهای جالبی از نحوۀ سازگاری موفقیّت‌آمیزِ پیروان ادیان در تغییرات پدید آمده در ساختار مراسم مذهبی، به دلیل بیماری «کوید-۱۹»، جلب توجّه میکند. در حقیقت، این مقاومت و پایداری در بحبوحۀ چنین بحرانی بسیار دلگرم کننده و نویدبخش است.
امّا به هر تقدیر، این افق نورانی در پسِ ابرهایی متراکمِ و خاکستری پنهان مانده است زیرا در طی هفته های گذشته، برخی از غمبارترین چالشهای مذهبی نیز مطرح گشته‌اند. در این میان میتوان از این موارد نام برد: عدم توجّه برخی از پیروان ادیان به شرایط بحرانی موجود و تقاضایِ ادامۀ برگزاری مراسم مذهبی به صورت جمعی، رواجِ افکار خرافی و بیپایه به توسط گروهی از باورمندانِ دینی مبنی بر غلبه بر بیماریِ «کوید-۱۹» صرفاً بوسیلۀ دعا و بدون رعایت اصول علمی و قوانینِ بهداشتِ فردی و اجتماعی، و بیتوجهی برخی از حکومتهای قشری به هشدارهای مکررِ کارشناسانِ سازمان بهداشت جهانی در رابطه با آزاد کردن زندانیان مذهبی – عقیدتی.
حرکت اخیر این دولتها به طرزِ فجیعی فاجعه‌بار است زیرا عواقب خطرناک ناشی از آن از تعصبی کورکورانه منشاء میگیرد. در حقیقت ریشۀ چنین تفکری بر پایۀ دو اصل کاملاً غیر اخلاقی استوار است: تحقیرِ وجدانِ فردی در انتخاب آزادانۀ باورهای مذهبی، و در پارهای از موارد، نیاز به وجود دشمنی فرضی تا همواره آتش نفرت در فضای داخلی کشور شعله‌ور باشد. و هر دو مورد، بی ارتباط به سلامت جامعه و صرفاً در جهت بر آورده شدن نیازهای حاکمیت است.
همانگونه که واقفیم، ایران از وخیم‌ترین نقاط خاورمیانه در ارتباط با شیوعِ همه‌گیر بیماری «کوید- ۱۹» میباشد. بر طبق آمار رسمیِ منتشره توسط وزارت بهداشت و درمانِ ایران؛ شمار مبتلایان به این بیماری بیش از ۷۳ هزار نفر و تعدادِ جان باختگان به بیش از 4500 نفر رسیده است. این در حالی است که بسیاری بر این باورند که تعدادِ ارقامِ اعلام شدۀ دولتی بمراتب کمتر از ارقامِ واقعی است.
زمانی که در اواخر ماه فوریه گسترش سریع این ویروس به کل کشورآغاز شد، دولت ایران با تأخیر با این موضوع برخورد نموده و با سهل‌انگاری در انجام اقدامات بهداشتی و فوریّت‌های پزشکی، نتوانست به موقع مانع از گسترش سریع ویروس در سطح کشور گردد.
به عنوانِ مثال، ایرج حریرچی معاون وزیر بهداشت، با جدیت تمام اظهار داشت که «قرنطینه متعلق به عصر حجر است». اما پس از مدت کوتاهی معلوم گردید که خود وی نیز به این بیماری مبتلا شده و در قرنطینه بسر میبرد.
در بند نگاه داشتن زندانیان مذهبی- عقیدتی در شرایط خطرناک کنونی، از عدم انعطاف پذیری شدید دولت جمهوری اسلامی در رویارویی با دگر اندیشان منشاء میگیرد، ویژگی‌ای که متأسّفانه جامعۀ بهائی عمیقاً با آن آشناست.
از انقلاب ۱۳۵۷ تاکنون پیروان آئین بهائی همواره مورد تبعیض و آزار گستردۀ حکومتی قرار داشته‌اند. این گونه رفتارها با صدور احکامِ اعدام دسته‌جمعی بهائیان در سال های نخستین حکومت اسلامی در اوائل دهۀ شصت آغاز شد و متعاقبِ اعتراضِ شدید جامعۀ بین‌الملل به این کشتارها، تغییر جهت داده و به روشهای دیگری نظیر: تحمیل فشار مداوم اقتصادی بر جامعۀ بهائی از طرق گوناگون، محرومیت جوانان بهائی از تحصیل در دانشگاه‌ها و مؤسسّات آموزش عالی، و دستگیریهای مکرّر و بیدلیل پیروان این آئین و زندانی کردن ایشان بر پایۀ اتهامات کاملا واهی و بی اساس، تبدیل گردید که کماکان با شدّت ادامه دارد.
تخمین تعداد زندانیان بهایی در ایران کاری بس دشوار است ، زیرا همواره عدّه‌ای دستگیر و همزمان گروهی دیگر آزاد می‌شوند. امّا آمار افراد در بند، معمولاً بین ۵۰ تا ۱۰۰ نفر است.برای برخی از ایشان دوران محکومیّت طولانی‌تر در نظر گرفته میشود، در حالیکه بعضی دیگر محکوم به گذراندن حبسهای کوتاه مدّت هستند. این گونه فشارها در راستایِ ایجاد رعب و وحشت در بین پیروان این آئین بوده و عمدتاً به منظور ممانعت ایشان از تبلیغ عقاید دینیشان صورت میگیرد.
طبعاً زندانها، نسبت به شیوع بیماری ها نظیر اپیدمی «کوید- ۱۹» بسیار آسیب‌پذیر هستند. در همین رابطه، سازمان بهداشت جهانی با انتشار بیّانیه‌ای ، به دولت ها هشدار داده است که باید با اقدامی قاطعانه، سریعاً به مقابله با این تهدید جدی برخیزند. این سازمان خاطرنشان ساخته که چنانچه برخی اقدامات فوری صورت نگیرد، متأسّفانه با درصد بالایی از مرگ و میر افراد در زندانها مواجه خواهیم بود. سخنگوی سازمان بهداشت جهانی متعاقباً توصیه کرده که یکی از طرق پیشگیری احتمالی و کاهش شمار بیماران، آزاد کردن زندانیان کم خطر و به حداقل رساندنِ شمارِ کارمندان زندان است. ظاهراً به نظر میرسد که حکومت ایران اقداماتی را در راستای توصیه‌های یادشده به عمل آورده است. مثلاً دولت ایران در اواخر اسفند ماه اخباری را مبنی بر آزاد کردن ۸۵ هزار زندانی به منظور پیشگیری از شیوع ویروس «کرونا» منتشر نمود. البته تعداد انگشت شماری از بهائیان نیز در زمرۀ آزاد شدگان بودند، اما اکثریت بهائیان دربند که تعدادشان هم کم نیست هنوز همچون بسیاری دیگر از زندانیان عقیدتی-مذهبی در زندان ها بسر میبرند.
جامعۀ جهانی بهائی همصدا با چند سازمان دیگر بین المللی از جمله «کمیساریای سازمان ملل در امور حقوق بشر»، «گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد در ایران» و «سازمان عفو بین الملل» از دولت ایران درخواست کرده‌اند که بهائیان و دیگر زندانیان عقیدتی را آزاد کنند.
زندانی کردن افراد به دلیل باورهای مذهبی به خودی خود امری خلاف وجدان است، امّا پافشاری بر چنین مسئلۀ بیاساسی، آنهم در زمانی که جهان در جستجوی راه حلّی برای مواجه با چنین بحران حادّی است، بیانگر عرصۀ جدیدی از انحطاط اخلاقی است و البته این در حالی است که نیاز مبرمی به همبستگی کامل در سطح جهانی وجود دارد.
واضح است که هیچ قوم و ملت و مذهبی از ویروس کرونا در امان نیستند. اکنون زمان آن فرارسیده که پیروان همۀ ادیان، دست در دست یکدیگر، به عالیترین درجات خدمت به همنوع و شفقت و مهربانی نائل گردند. این وظایفهای است که همه دین باوران، در کتب آسمانی خود به آن فراخوانده شدهاند.
دولت جمهوری اسلامی ایران نیز باید بداند که علیرغم جایگاه قدرتمند خود در عرصه جهانی، همچون دیگران، موظّف به تبعیّت از این دستورات متعالیِ اخلاقی بوده و باید همۀ زندانیان بهایی و عقیدتی را آزاد نماید.
وینستن نگن استاد حقوق در دانشکده حقوق دانشگاه فلوریدا و رئیس هیئت مدیره سازمان عفو بین‌الملل در ایالات متحده آمریکا است. نقطه نظرات بیان شده در این مقاله الزاماً مطابق با نظرات سایت اخبار دین نیست.
Leave a Reply