به کدامین گناه؟
روی سخنم با توست که خود را اشرف مخلوقات دانسته و به نام مقدس(انسان)بر دیگر موجودات افتخار می نمائی.روی سخنم با توست که خود را ایرانی و وارث فرهنگی غنی و متعالی می خوانی.روی سخنم با توست که معتقد به شریعت مقدسه اسلامی و به پیروی از حضرت محمد(ص)بر خود می بالی.روی سخنم با توست در هرجائی از این کرۀ خاکی که زندگی می نمائی ، توئی که باورهای گوناگون داری و به روش خود بر باورهایت پای می فشاری
من نیز انسانم از جنس تو،ایرانیم،هموطن تو،به خداوند یکتا باور دارم ، آنچنان که توباور داری،وبه مقدسات عالم احترام میگذارم ،همانگونه که توآنها را محترم می شماری
من بهائیم ، خود را متفاوت نمی دانم و بر حقوق انسانی خود باور دارم گر چه سالهاست که از آن محرومم(حق تحصیل، حق کار، حق آرامش و رفاه،حق ابراز عقیده، حق دفاع از خود در مقابل تهمتهای نارواو حق
من بر باورهای خود استوارم و بواسطۀ این استواری است که بی مهریهای فراوان دیده ام.گاه حبس زمانی تبعید ،گاه از دست دادن عزیزان وزمانی در معرض ظلمهای بیشماربوده ام .اما این بار با تو از بیمهری زمانه میگویم آنچه حتی بیانش قلبم را می فشارد و بغض راه گلویم را سخت می بندد.شاید مرهمی شوی بر دردهایم و تسلائی باشی برای غصه هایم.اینبار از چهرۀ کریه تعصب مینویسم که آنچنان چشمهای آدمیان را آلوده می سازد که حتی موی سپید، چهره ای سالخورده، هیکلی نحیف، و ضعف کهولت را نادیده می انگارد و دست ظلم بر پیکر پیرمردی ناتوان فرو می آورد.پیرمردی مهربان که سالهای سال در یکی از روستاهای بی نام و نشان این سرزمین زندگی نموده و همواره مهر بخشیده و صداقت و امانت به همنوعان خود هدیه نموده است.پیرمردی که با وجود کهولت سن و ضعف بینائی و ناتوانی در انجام بسیاری از امور، هنوز ماندن در دیار پدری را بر کوچ کردن به دیاری دیگر و زندگی نمودن در رفاه و آسایش ترجیح می دهد و حتی حاضر نیست مهمان فرزندانش در دیار غربت باشد و ماندن را نشانی از وفا و وفاداری به این سرزمین مقدس و مردمانش می داند.او محمد حسین نخعی نام دارد و قریب به 24 سال است که در خوسف بیرجند سکونت نموده است.او همواره به جز خدمت به همنوع فکر و ذکری ندارد و در عین کهولت در سالهای سخت پیری مراقبت از همسری ناتوان را که به بیماری آلزایمر نیز مبتلا است، برعهده داردو دست بر قضا پیری عصاکش پیری دیگر است
حال به کدامین گناه به منزلش که محل امن اوست می ریزند، خانه اش را تاراج می نمایند،قلبش را می شکنند و محبتش را با عداوت و وفاداریش را با بی وفائی پاسخ می دهند و این پیرمرد 85 ساله را ، بدون توجه به شرایط جسمانی و نیازش به دارو، و علی رغم نیاز همسر ناتوان 88 ساله اش به محبت او ،به زندان ظلم می افکنند؟ و عزیزانش را در این چند روز در بیخبری کامل نگاه میدارند؟
چگونه است اینان که به اسلام مقدس باور دارند حتی برطبق معتقدات خود نیزرفتار نمی نمایند؟.مگر نشنیده اند که حضرت رسول می فرمایند
« پيران مايه خير و برکت زندگي بوده و وجودشان در ميان جمع و خانواده همچون پيامبري در ميان امت است.»
مگر باور ندارند که حضرت علی (ع) می فرمایند
یکرم العالم لعلمه و الکبیر لسنه»
دانشمند را به خاطر علمش و بزرگسال را به خاطر سن او، بایداحترام کر
اگر بر این باوریم که جملگی انسانیم به یاد آوریم که بنی آدم اعضای یکدیگرند و نمی توانند نسبت به یکدیگر بی تفاوت باشند
اگر بر این باوریم که فرهنگی دیرینه داریم، به یاد آوریم که مهر و محبت و خیر و انسانیت از ویژگیهای این فرهنگ است
و اگر بر این باوریم که مسلمانیم به یاد آوریم که امیر المؤمنین می فرمایند
با مؤمنین به ایثار رفتار کن و با سایر مردم به انصاف
و اگر بهائیان در زمره سایر مردمانند خواست زیادی نیست که تقاضای انصاف داشته باشند و حقا که محبوبترین اشیاء در نزد خداوند انصاف است پس خداوندا
” امراء را عدل عنایت فرما و علماء را انصاف”
:منبع
Leave a Reply